Overzicht blogberichten

Studiereis Champagne (1): over J de Telmont spreken we nog járen
By in ,

Studiereis Champagne (1): over J de Telmont spreken we nog járen

De Brabantse Wijnsociëteit gaat regelmatig op studiereis. Dit jaar bracht dat ons naar Champagne. Philippe Manfrendini vertelt ons het verhaal van dit familiewijnhuis, waarvan de oorsprong in 1912 ligt. Hij doet
dat met verve. Deze storyteller vertelt ons enkele verhalen die we ongetwijfeld nog járen memomeren. 

De eigen wijngaarden van wijnhuis J de Telmont in Damery liggen in 8 crus. Een deel ervan – zo’n 15 hectares – is in transitie naar biologische wijnbouw. Het huis koopt ook druiven, het verwerkt de druiven van zo’n 107 hectares verspreid over 40 gemeentes. Bij de rondleiding zien we hoe zorgvuldig het huis werkt, met opvang van drie verschillende stromen wijn uit de pers, opslag van verschillende wijngaardplots en rijping voor een deel op houten fusten. We lopen in de flessenkelder, waar we warempel véél oude jaargangen zien: 1986, 1976, 1969 zelfs. En die zijn ook gewoon te koop. 

Bij de proef op de tong is de Grand Reserve Brut  (gemaakt van gelijke delen chardonnay, pinot meunier en pinot noir) elegant en prettig. Volle geur met licht gist. Smaak met frisse zuren en een klein amandelbitter.

De jaargang champagnes maken indruk. Ze hebben wat langer ‘sur lattes’ op de fles gerust en onze rondleider maakt eenvoudig duidelijk dat dit positief is. Je wéét gewoon meer als je zes jaar naar school bent geweest dan drie jaar. Daar brengen wij niets tegen in. 

Blanc de Blancs Chardonnay 2010

Géén malolactische fermentatie. Duidelijk gist in de neus. Héél zuiver in de geur, mineralen en appeltjes. True to type champagne met een hoge zuurgraad. Verfijnd bittertje in de afdronk. Deze wijn lag 6 jaar ‘sur
lattes’. 

 

Vintage 2006 gemaakt van 40% chardonnay, 40% pinot meunier en 20% pinot noir

Goudgeel qua kleur. Een rijkere wijn met noten in de geur, appeltjes, goede balans in de mond, rijkere wijn. Deze heeft 10 jaar ‘sur lattes’ gelegen. Wie goed ruikt merkt ook een koffie expressie op. 

Sans Soufre Ajoute – Brut

De biologisch gemaakte champagne met druiven uit 2012, gemaakt van chardonnay en pinot meunier. Ik ben er van onder de indruk: zeer true to type, zeer zuiver. Messcherpe champagne met levendige en prettige smaak.

Turkse autochtone druiven
By in ,

Turkse autochtone druiven

Willem Jan neemt ons mee op reis naar Turkije.
Zelf was hij ‘aangestoken’ met het virus in een Turks restaurant in Eindhoven.
Aldaar koos hij een willekeurige wijn, en die was nog lekker ook! Van het een
kwam het ander. In Turkije wordt al 4.000 jaar wijnbouw
bedreven. Er zijn duidelijke indicaties dat de eerste gecultiveerde
druivenstokken in toenmalig zuidoost Anatolië stonden. Tegenwoordig is Turkije
de vijfde grootste druivenproducent in de wereld. Daarvan komt maar 2% in wijn
terecht. De wijncultuur is, mede gezien Moslimgeloof, relatief beperkt. Wij
gaan proeven van de vijf belangrijkste inheemse druivenrassen die commercieel
worden ingezet.

We starten met een indrinker van de druif
Emir, wat ‘bevel’ betekent. Kavaklidere,
Altin Köpük Emir
is een mousserende wijn. Na het inschenken zie ik
superkleine bubbels die zonder sliertjes opstijgen. De mousse is vrij snel weg,
waarna een bijna stille wijn resteert. Appeltjesneus, zwoele aanzet, salmiak en
anijs in de mond. Klein pepertje in de afdronk. Blijkt zijn geld dubbel en
dwars waard.Goede prijs/kwaliteit verhouding.

Nu een serie witte wijnen. De eerste is
wederom van de Emir-druif. Yazgan,
Kirmizi Bogazkere, 2014
. Annemiek ruikt mokka. Bij proeven komt dat weinig
terug, maar meer zuren. Paul en Just herkennen Chardonnay-tonen, maar weinig
fruit. Vinkara, Kalcik Narince, 2016
is gemaakt van de Narice-druif (‘delicaat’). Bloemig, citrus, zuren, buxus.
Just herkent staal in neus en smaak. Eindigt met bitters. De derde is gemaakt
van de Hasandede-druif, ‘de opa van Hasan’. Vinkara, Hasandede Winehouse, 2016 is fruitig, zachte aanzet,
eindigt met een kruidig bittertje.

Rode wijn en wel van de druif Kalecik Karasi,
ofwel ‘de zwarte van Kalecik’. Kavaklidere
Ancyra Kalecik Karasi, 2014
is helderrood en transparant. Toos benoemt de
bloemige neus, boterbabbelaar en zacht rood fruit. De wijn heeft wat weg van
Bourgogne-wijnen. De Vinkara Reserve
Kalecik Karasi, 2014
is iets bruiner. Toffee, zoet en hout. En volgens
Martijn alleen maar zoet.

De tweede serie rood, van druif Bogazkere,
‘brandende keel’. Kavaklidere, Pendore,
Boğazkere, 2010
heeft volgens Paul concentratie, prettig zoetje en een
beetje hout. Vinkara, Mahzen, Boğazkere,
2011
is voor mij zoetsap met vanillehout. Anderen kwalificeren dat de wijn
‘kurk heeft’. Kavaklidere, Prestige,
Boğazkere, 2010
herbergt zwarte bes, forse tannines, alcohol en pruimenjam.

Öküzgözü

Daarna rode druif Öküzgözü, ofwel
‘stierenoog’. Angelique omschrijft Vinkara,
Öküzgözü Winehouse, 2014
als donkerrood fruit, licht tannine en zuren.
Noël: zwoel, rond, hout, Spaans. En Peter benoemt het fluwelig mondgevoel. Bij Kavaklidere, Öküzgözü, 2010 noteer ik
rabarberjam; Angelique zegt Haagse hopjes; en Paul herkent een na-gisting.

We gaan over naar wijnen van blends. Lucien Arkas, Antre Torbali, Boğazkere +
Öküzgözü, 2014
. Wat een power! En drop. En ook Lucien Arkas, Bağlari, Consensus (Shiraz + Cabernet Sauvignon +
Merlot), 2012
maakt de tongen los. Ik vind het ‘stevig spul’, met een forse
neus: ‘zelfs Zuid-Afrika is er niks bij’. En ik ben verrast als Toos zegt: ‘ik
vind ‘m wel mooi’.

We sluiten af met een versterkte wijn, Kavaklidere, Tatli Sert, Öküzgözü, 2006.
18% alcohol en krentjes. Een nette wijn met rondeur.

Al met al een reuze interessante proefavond
met wijnen die we zelden drinken. Dank je wel Willem Jan!

Verslag en proefnotities Eric Hoepelman

Wijnen met een verhaal leveren nieuwe verhalen op
By in ,

Wijnen met een verhaal leveren nieuwe verhalen op

De wijn waarmee
het allemaal begon. Rosé van de bobal druif. Doodsangsten uitstaan op de
camping, maar die daarna wegspoelen met een bloemige Grüner Veltliner. De
basiswijn voor champagne proeven. Coteaux Champenois. De witte Bourgogne,
wáárom wil je die meenemen naar de slager? De Alto Adige wijn van een druif die
werd ontwikkeld voor wijngaarden die rondom een ziekenhuis zijn gelegen, de
Bronner. 

Indrinker vóór de Champagne

En de indrinker natuurlijk, een wijn “die in geen enkele serie past”
en dus voor de Champagne wordt gedronken. Gedronken? Proestend uitgespuwd door een gewaardeerde proever! Met
een intens vies gezicht. Het blijkt een wijn die werd ontwikkeld door top
chefs, curieus is misschien het goede woord niet, van… tomaten. Ja, we hadden
een mooie avond. Ook door een laatste serie met fraaie wijnen, die echter
iedereen op het verkeerde been heeft gezet. Lees maar. 

De eerste wijn
heeft een superklassieke geur, prachtig met heel veel complexiteit: ceder,
grafiet, stal, leer, espresso. Met een strenge smaak. En toch ook open,
elegantie en finesse. En dan wéér ruiken, eindeloos ruiken: laurier. Een geur
als een pauwenstaart. Deze wijn móet uit een mooi jaar komen. Mijn idee: Saint
Julien. 

De tweede wijn
is zwartrood, heeft een strengere neus. En dan een smaak waarin het zoet op de
tong meteen naar voren komt. Goede balans. Véél wijn, ik hoor notities als
gekookte bloemkool en dadels. Mijn idee (door het zoet): Amarone della
Valpolicella. 

Wijn drie heeft
een geur waar ik wel voor val: zwoel warempel, kreupelhout. Een mooie geur van
oude rozen, en ik ruik ook een lichte oxydatietoon. De wijn moet dus oud zijn.
Goede aanzet en gronderigheid in de mond. Milde wijn. Een Oude Dame. Mijn idee:
Saint Emilion of Pomerol. 

Dan het
uitpakken van de wijnen – er is niemand die bij de eerste wijn aan Italië
dacht:

DEI Riserva 1998 Vino Nobile di Montepulciano

ZENATO Amarone
della Valpolicelle 2005

VILLALTO
Amarone della Valpolicella 1999

Drie
droomwijnen. Wijnen om op het verkeerde been te worden gezet. Zo eindigt de
proefavond Wijnen met een verhaal met nieuwe verhalen.

Berry Marinussen nieuwe kampioen blindproeven
By in ,

Berry Marinussen nieuwe kampioen blindproeven

We hebben een nieuwe kampioen blindproeven: Berry Marinussen. Op de tweede plaats eindigde Eric Hoepelman en derde werd Toos Dusee. Speciale vermelding verdient Annemiek met een top 10 klassering bij het debuut in de wedstrijd. Rob van Ginneken had een fraaie line up gemaakt met vijf typische witte wijnen en vijf rode wijnen, steeds uit Frankrijk, Spanje of Italië. 

Eindstand 

1 Berry Marinussen

2 Eric Hoepelman

3 Toos Dusee

4 Noël Geisen

5 Martijn de Groot

Witte wijnen: Muscadet, Soave, Elzas, Bourgogne en Malaga.
Rode wijnen: Bierzo, Rioja, Chianti, Rhone en Barolo.

Berry scoorde als beste bij de witte wijnen, Toos het beste bij de rode wijnen. Van harte gefeliciteerd. 

Natuurwijnen | Dwarsdenkers | Querulanten op herhaling
By in ,

Natuurwijnen | Dwarsdenkers | Querulanten op herhaling

Catherine en Pierre Breton

Hans Lodewijkx brengt natuurwijnen van
dwarsdenkers op tafel. Querulanten op herhaling:Om de halve garen. De
buitenbeentjes. De rebellen. De onruststokers. De vreemde eenden in de
dagelijkse bijt. Degenen die het anders zien. Die niet gek zijn op regeltjes.
En geen respect hebben voor de stand van zaken. Je kunt ze napraten.
Tegenspreken. Ophemelen. Of omlaag halen. Het enige wat je niet kunt is: om ze
heen. Want zij brengen verandering. Brengen de wijnwereld verder. En waar
sommige mensen malloten zien, zien wij genieën. Omdat de mensen die gek genoeg
zijn, dat ze denken de wijnwereld te kunnen veranderen, degene zijn… die het
doen.

We hebben bijzondere wijnen op tafel. Dat blijkt uit de
commentaren die ik krijg op delectable (een soort facebook van wijn met vrienden
van over de hele wereld die proefnotities delen). De iconische Morgon van
Lapierre krijgt commentaren als Always fantastic.En: Way to go.  Over
Lunar chardonnay schrijft Ted Corvey: What a find. Been dying to try this. Love
this producer.
Ha, wij drinken dat op een doordeweekse dinsdagavond.

Sans Pagne 2016, Ludovic Chanson

Komt uit Montlouis, Loire, maar is vin
de france.Meestal een goed teken : de wijnbouwer lapt dan de regels
aan zijn laars. Precies: een querulant. Deze wijn is gemaakt van chardonnay en
sauvignon. Zoiets krijgen we niet vaak in het glas. Ik vind deze wijn ‘zonder
lendedoek’ meteen sympathiek. Het zou een lichte IPA kunnen zijn, zegt Willem
Jan. Mijn aantekeningen: appelsap, karton, aangenaam zoetje en een ijzerig
bittertje. Het zou warempel een cider kunnen zijn. Eigenzinnig glas.

Twee wijnen van Alvarinho worden door geen enkele proever
herkend. Een week voor het clubkampioenschap. Verdorie. De Soalheiro
Terramatter 2015
heeft een jaar meer fles en dat proef je. Straffe zuren, vind
ik, een echte eetwijn. Wel een die véél te bieden heeft: impressies van
brandnetel en buxus, ik hoor appel, amandel, boter, ananas, nog eens buxus,
drop, honingachtig en mandarijn. Kom er maar eens om, alles in één wijn.

Drie Oranje wijnen staan op tafel. De tien jaar oude Lunar 2008
Chardonnay
uit Slovenië wordt gemaakt door druiven te ontstelen en ongeperst in
het vat gedaan. De wijn blijft 240 dagen in contact met de schillen. Louter
positieve commentaren. Annemiek mooi geel, appelig, ruikt (positief)
zuurkoolvat, aangenaam glas. Just ruikt zowel ontbijtkoek als boterkoek,
narcis, bloesem en citrus. Mijn aantekeningen: abrikoos en appelperenstroop, enorm
veel bitters.

Morgon 2016 Lapierre

Herkenbaar gmay, zegt Toos, zuren en bitters mooi in balans, in
de geur framboos én aardbei. De wijn is iets meer gesloten dan een Beaujolais
Villages  2016 van Karim Vionnet die we
ernaast proeven. Uiterst frivole wijn met veel frambozen, wijn zoals wijn
bedoeld is: geeft véél plezier.

Eric beschrijft de volgende wijn qua geur nog neutraal tot
positief, maar bij de smaak trekt hij een grimasgezicht: vies! Ik val van mijn
stoel. We zien hier hetzelfde als in de querulantenproeverij in 2012: de
meningen lopen ver uiteen.

Bourgueil 2016 Trinche! Catherine & Pierre Breton

Deze wijn van cabernet franc heeft héle hoge zuren. Wie daar
doorheen kan proeven ervaart veel moois. Frivool en expressieve geur. Mooi
rijke en ronde smaak. Prachtig zoet fruit in de geur. Willem Jan benoemt
kersen. En misschien heel ver weg zit er nog wat paprika. Willem Jan slikt
álles in wat hij al jaren roept over cabernet franc. Want dit is razend lekker.
 

Les Temps de Cerises 2016 Axel Prüfer

Gemaakt van gelijke delen merlot en grenache, aangevuld met 20%
blend van carignan, cinsault en aramon. Uit de proefnotities komen zoveel
impressies naar voren dat we de wijn complex zouden kunnen noemen. In mijn
aantekeningen staat echter tikje eendimensionaal. Maar ook: sappig, vitaal,
mocca. Pioenroos! Enorm rijke en brede geur.

Peyrouzelles Causse Marines 2016 Patrice Lescarret

Het
etiket met de clownsneus. Gemaakt van een mix van druiven: braucol (=fer
sarvadou), syrah, duras, alicante, prunelart en jurancon. Deze wijn heeft een
klein rubbertje en veel kruiden. Best een hoge zuurgraad (veel natuurwijnen
hebben dat) en rondeur en sap. We proeven dit type wijnen te weinig, zegt Hans
Lodewijkx. 

Salade gresiers de canard, laat de lente maar komen

Domaine du Cros 2015 Lo sang del Pais,
Marcillac, Philippe et Julien Teulier

Gemaakt van fer sarvadou. Voor mij is dit – naast de Lunar
chardonnay – dé wijn van de proeverij. Vanwege een onverslaanbare
prijs/kwaliteit verhouding. Hier een doosje van en de lente kan beginnen. Met
wat hachee op regenachtige dagen. En salades als je al buiten kunt eten, zoals
met geconfijte eendenmaagjes. De wijn heeft mocca en een rijke geur en smaak.
Goede balans, heel karaktervol.

Terechte prijzenpakkers
By in ,

Terechte prijzenpakkers

Antinori maakt prijswinnende…. syrah

 

 

De prijswinnaars die Gerard van Avendonk ons vanavond voorzet hebben allemaal een hoogste beoordeling van 91 tot 99 punten gehad van bekende beoordelaars. Daar zal ieder z’n bedenkingen bij hebben en zeker z’n vooroordelen. Parker houdt van dikke wijnen om maar eens wat te noemen. Is dat terecht? Om maar eens met de deur in huis te vallen, we hebben genoten. De hele proeverij door. Er viel véél te ruiken, te proeven en te genieten. Een serie topwijnen die dankzij een perfecte opbouw volledig tot zijn recht kwam. De poedelprijs bleef onuitgereikt. Winnaars onder elkaar. Met steeds twee toppers tegenover elkaar.

1.1 Jean Baptiste Adam pinot gris 2014 Letzenberg. 13% James Suckling 97 punten.

Eric benoemt een geur van mandarijn sinaas met daar bovenop nog honing en caramel. Een duidelijk aanwezig zoetje dat Toos typeert als grapefruit zoet.

1.2 Domäne Wachau riesling smaragd 2016 Singerriedel. 13,5%. Falstaff 93 punten.

Onze snipverkouden voorzitter determineert meteen een Riesling. Zijn formule: bitter + mandarijn = Riesling. En zo is het maar net. Ik zou graag nog petrol en parfum toevoegen aan de formule. Ach, een scheikundige prijswinnaar zal ik nooit worden. Toos geniet ondertussen van de intense neus en de diepgang.

2.1 Garzon albarino 2016. Single vineyard. Uruguay.14,5 % Descor Chados 94 punten.

Een van de favorieten van Gerard, zijn hartendief. De prijswinnaar onder de
prijswinnaars zogezegd. Hoe komt dat? Zijn het de mooi, late zuren, de  banaan, het frisse citrusfruit, het vleugje oud hout? Berry weet raad met deze sappige en frisse Uruguayaan. Van mij krijgt ie nog een vleugje noot en wat vettigheid toegedicht. Een fraai en complex glas.

2.2 Adriana vineyards white stones chardonnay 2014. Argentinië CatenaJames Suckling 99 punten.

Heerlijk sappig, dit favoriete huis van Gerard. Wat kruidig in de neus, een beetje hars en in mijn neus komt een vruchtencocktail naar boven. Appel, cactusvijg, sinaasappel. Tjonge, wat veel! Om in de mond over te gaan in lychee, citrus, peer, een klein kiezeltje en frisse onderliggende citruszuren. Voor mij een van de hoogtepunten van de avond. 

3.1 Zonin valpolicella ripasso superiore 2015. 14%. Decanter 96 punten.

Decanter waardeert deze ripasso hoog. Jan-Willem gaat daar niet volledig in mee. Hij ontdekt melk, paprika, wat koffie en een kersje. Met in de smaak laurier, drop en pinot noir bitters. Dat laatste herken ik. Het ietwat weeïge zoetje, het duidelijk aanwezige rode fruit –vooral de framboos- en het verdwaalde aarbeitje zetten ook mij op het verkeerde been. De lente is begonnen! noteer ik. Dat zal ik toch niet bij iedere Ripasso hebben?  

 

 

3.2 Vidal-Fleury côte-rôtie 2015 brune et blonde.13,5% Wine spectator 93 punten.

De druiven zijn afkomstig van twee beroemde hellingen gelegen boven het stadje Ampuis, Côte blonde en côte brune. Côte blonde heeft een granieten bodem en zorgt voor elegantie. Côte brune heeft ijzer en geeft deze wijn stoere kracht. Willem Jan bespeurt in de verte weer wat melk, dit keer ruim overtroffen door kersen en bramen. Hij proeft drop, laurier, vanille en een zoetje. Hij is steviger dan z’n voorganger, in alles. Meer fruit, dikker sap, een beetje koffie. En veel en veel te jong om al te drinken.

4.1 Bramsole cortona syrah la Berccesca 2012. doc Cortona 14% Falstaff 94 punten.

Bramsole betekent verlangen naar de zon leren we. Nou, ik verlang vooral naar meer van deze wijn. Er komen veel Bordeaux associaties langs. Cabernet sauvignon, eucalyptus, aards, kersen, bosbes. Heerlijk zegt Eric en dat ben ik helemaal met hem eens. Wat aards, een beetje rook, anijs, een beetje koffie, een verstopt dropje (topdrop neem ik aan bij deze prijswinnaars). Het houdt niet op.

4.2 Giacomo Fenocchio barolo docg 2011. 14,5% James Suckling 95 punten.

Alweer een voltreffer. We gaan zo langzamerhand denken dat de prijsproevers gelijk hebben. Verrassend in de sociëteit die meer bekend staat om nooit hetzelfde proeven en onze aangeboren afkeer van het volgen van een ander zijn smaak. Noel herkent direct de nebbiolo. Toos ruikt rozen en sinaasappel. We proeven verder thee, drop, kers, anijs, caramel, hele fraaie zuren en Eric vindt nog een rode biet in zijn glas. Hij hapt er gretig in.

 

5.1 Barone ricasoli Casalferro 2013. Castello di Brolio. 14%. Robert Parker: 91 punten en 93 punten.

Die Robert toch. Krijgt hij deze wijn twee keer voor zijn neus. Vast zonder dat hij het doorhad. Twee punten verschil. Er zijn eindexamens om minder over gedaan. Wat dat betreft is hij welkom bij onze club. Paul proeft een warme wijn, met espresso –die hoort ook warm te zijn-, cassis, kersen en bramen. Met een toefje pure chocola op de koop toe. Annemiek treft aardig wat zuur. Daar ga ik in mee, al noem ik het anders. Fris fruit, een zuurtje, wat bessigs. Met een neus van teer, sigaar en cederhout. Een vol glas, een mooi glas. Wat mij betreft mag Parker het nog twee keer proberen.

 

 

5.2 Antinori Tignanello 2014. Toscane 13,5%. James Suckling 94 punten.

Deze super tuscan is ook geprijsd als een super tuscan. En terecht. Deze hartendief van Gerard sluit de series rood af. Met een knal. Weer warm, concentraat, chocola en cederhout zegt Paul. Ja. Naast hoestdrank, nu eens positief gebruikt, zwarte bes, kruidkoek en wat aardsheid. Met een vlezige smaak in het begin, waar de paddenstoel langzaam verdwijnt als de zachte zuren verschijnen. Als Assepoester zonder haar glazen muiltje verdwijnt wel de wijn, maar niet de herinnering.

6.1 Lustau East India solera.  20%. Robert Parker 96 punten.

Een bijzondere blend van 80% olorosso secco en 20 % px als afsluiter van dit heerlijk avondje. Een rijke wijn. Zoet met zuren, sherrytonen met dadels. Caramel met een beetje honing. Een toetje dat niet meer nodig was. Gerard heeft uitgepakt en wij hebben genoten. De echte prijswinnaars zijn wij.

Verslag en proefnotities Just Krijn

Over troetelkinderen, boerenpummels en het zout der aarde (maidenproeverij)
By in ,

Over troetelkinderen, boerenpummels en het zout der aarde (maidenproeverij)

Elqui Valley | Tenuta delle Terre Nere | Caves Frédéric Mabileau

Mineralen.
Oef. Een uiterst lastig thema. En dat als eerste proeverij. Annemiek Vermeijlen
durft het aan, gesteund door haar scheikundige achtergrond. En haar echtgenoot
die onze ‘rituelen’ aanschouwt en ontnuchterend verzucht, “nou, jullie zijn wel
erg serieus, hè?”. Annemiek
dronk een witte wijn uit Santorini. Het alom aanwezige vulkanisme daar en het
achteretiket met lovende woorden over mineralen deden de rest. Mineraliteit,
wat is dat eigenlijk?

Bodem en
mineraliteit zijn de nieuwe troetelkindjes in wijnland. Mineraliteit is goed.
Van mineraliteit is er nooit te veel. (ooit gehoord? > “mooie wijn, maar
storend veel mineraliteit op het eind”). Een prachtig  romantisch idee; druivenstokken met lange
wortels, die de fijnste mineralen uit de bodem opzuigen – uit oeroude
aardlagen, toen de wereld nog onschuldig was – en die de mineralen een ereplaatsje
geven in de druiven. Druiven vol met calcium, magnesium, jodiden, fluoriden.
Koester ze, pers ze zachtjes. Poets de vuurstenen nog wat op. Kalk is goed voor
de botten, kan daar nog iets meer van bij? Wijn; met al het goede dat de bodem
en bronwater ons gegeven heeft…Tja, zo
romantisch is het niet. Wat wij menen te proeven aan mineralen is onzin.
Mineralen hebben geen smaak. Wij hebben er geen woorden voor.
Wijn bevat per
liter ongeveer 1 à 3 gram minerale stoffen, waarvan kalium en fosfaat verreweg
de meest voorkomende zijn. (Gerhard Horstink, zie link onderaan dit verslag)
“Net zoals het beschrijven van florale tonen in een wijn niets te maken heeft
met bloemen in de wijn, heeft mineraliteit niets te maken met mineralen in de
wijn.” (Chris Kissack) “There can be no direct relationship between what is
below the vineyard and what is in the glass.” (Jancis Robinson)

Keren we
terug naar de proeverij. Wat verstaan we onder mineraliteit? Annemiek refereert
aan een onderzoek naar wijnproducenten uit de Chablis en consumenten uit
Bourgogne. Welke termen worden genoemd? Begrippen die door beide groepen
genoemd worden: puurheid, kwaliteit, terroir, Chablis, frisheid, geologie,
vuursteen, wijn, steen, ziltheid, schelpdieren, kalk, chardonnay, mineralen, witte
wijn, zuren. Zo wordt al duidelijk dat mineraliteit een fijn containerbegrip
is, waar we aardig wat woorden in kunnen wegstouwen. Een ander onderzoek propt
daar nog wat zaken bij: zuren, citrus, fris, natte steen, chemische aroma’s,
reductief, gras-aroma’s, bitters. 

Het wordt
tijd om wat te gaan proeven: 3 verschillende witte droge wijnen, uiteraard
geblindeerd
.De
aanwezige proevers doen hun uiterste best om die mineraliteit te adstrueren met
natte stenen (wijn 1), kalk (wijn 2), zouten en zwavel (wijn 3).

Wijn 1
blijkt blijkt een riesling uit de Pfalz. De producent: “
kühl, straff, präzise, mineralisch und
knackig”
. Mijn eigen
notities: tropisch fruit, in de mond nogal braaf met een net zuurtje op het
einde. Een wijn van vrij jonge stokken, uit vijf verschillende wijngaarden, met
zeer gevarieerde bodems, uit een relatief warm gebied. Haal daar maar eens
mineraliteit uit.

Wijn 2 is
twee keer verrassend: ten eerste vanwege de druif > pedro ximinez en ten
tweede vanwege het gebied: Elqui Valley in Chili. Eén van Chili’s meest
noordelijke wijngebieden, woestijnachtig droog met grote
temperatuursverschillen overdag en ‘s nachts. Deze wijn is met opzet door
Annemiek ingebracht; er is een hoge concentratie aan natriumionen in de bodem
en de wijnen van dit semi-woestijngebied te vinden. We zouden dit als
ziltigheid kunnen terugproeven. En dat doen we niet; de zouten menen we vooral
in de wijn 3 te herkennen: een Etna Bianco. Daar wordt ook zwavel genoemd. Goed
getroffen, denk ik. Alleen; is zwavel een mineraal?

____

Reichsrat
von Buhl, Pfalz, Von Buhl Riesling trocken 2016

Vina Falernia, Elqui valley, Pedro Ximenez 2015

Tenuta delle Terre Nere, Etna Bianco 2016, 60% carricante,
25% catarrato, 10% grecanico, 5% minella


De
volgende serie van 3 witte wijnen is van 100% sauvignon blanc
, 1x Frankrijk, 1x
Nieuw-Zeeland, 1x Chili. Het is hier de Chileen die zich onderscheidt door het
reductieve karakter, rokerigheid en amandelbitters. Claartje roemt de ziltige
aanzet (na+ ionen!). De Nieuwzeelandse sauvignon is het tegendeel van
mineralig, stuivende buxusbollen met vrolijk pissende katten op
kruisbespootjes. De bedoeling van de Haut Poitou snap ik niet helemaal; een
strenge sancerre had voor meer onderscheid en discussie kunnen zorgen. Het
bleef nu toch het kattenluikje voor uitgeplaste Kiwikatten.

____

Domaine
La Tour Beaumont, Haut Poitou, Sauvignon Blanc 2016

Clos Marguerite, Marlborough, The Grape Whisperer,
Sauvignon Blanc 2017

Falernia, Elqui valley, Sauvignon Blanc 2016

Elqui valley | Bourgueil | Terre Were


We
stappen over op 2 series rood en ongemerkt verschuift het referentiekader naar
terroir.

Begrijpelijk, de term mineraliteit lijkt voor driekwart te zijn voorbehouden
aan witte wijn. Als de Fransen het over mineraliteit hebben zeggen ze goût de terroir. Maar: als mineraliteit al een
containerbegrip is, dan is terroir een container-schip-begrip.

Bij de
eerste serie rode wijnen keren de notities terug naar bekend gebied: aardbei,
hout, tabak, bitters, kersen, tannine. We twisten wat over de beide pinot
noirs, spannend tegenover saai, kersenfruit tegenover vlak.

____

Weingut Juris, Burgenland, Pinot Noir 2014

Domaine Robert Sirugue, Bourgogne, Pinot Noir 2014

De tweede
serie rood biedt door een eigenzinnige keuze discussiestof:
het eerste glas
doet vermoeden dat we geteleporteerd zijn naar een varkensstal die wacht op de
jaarlijkse schoonmaak. De flinke lik Brett verdwijnt wel door de achterpoort,
maar het woord poep is dan al twee keer gevallen. In de mond zwart fruit,
paprika, iets staligs (ja, slechts één l), gelaagd, lang nahangend. Even
nagezocht, verbouwd op
graviers; zand en grind.

De tweede
wijn geeft meer ruimte voor de mineralenspeurtocht; aardser, een hintje petrol
in de neus, evenwichtiger dan de boerenpummel ervoor, met z’n voeten in de lava
en met z’n neus naar de zwaveldampen van de vulkaan. De producent maakt er
bijna poëzie van:
refined
fingers weaving deftly through soil and stone, creating shade upon shade of
chromatic and sensorial variations
.

En zo
zijn we weer terug bij de romantiek.
En de mooie verkooppraat.

____

Frédéric Mabileau, St Nicolas de Bourgueil, Les
Rouillères 2014, 100% Cabernet Franc

Tenuta delle Terre Nere, Etna Rosso, 2015, 95% Nerello
mascalese en 5% Nerello cappuccio

De vraag
blijft: geeft dit soort proeverijen inzicht of vergroot het de verwarring
alleen maar? Tja. Ik vrees dat het laatste het geval is. Maar dit nadeel ‘heb’
zeker z’n voordeel. We zijn er nog lang niet klaar mee. Uit deze verwarring
doemen onvermijdelijk nieuwe proefthema’s op die bij ons weinig aan bod komen.
Chemische processen tijdens vergisting, de rol van zwavel, geologie en
bodemkunde, (micro)biologie, wetenschap en wijn, de (on)maakbaarheid van wijn,
enzovoorts. Hieronder een aantal (onverwachte?) verbanden die voeding geven aan
die verwarring, en een uitdaging zijn om verder te graven naar de heilige
wijngraal. Die wij dus niet gaan vinden. Maar dan zou het ook oersaai worden…

Minerale
aroma’s door vergisting
 
Wat
wijndrinkers omschrijven als ‘minerale geuren’, geuren van stenige dingen, zijn
chemische verbindingen die in de druiven gevormd worden, vaak pas tijdens de
vergisting. Het vuursteenaroma van Chablis is door Prof. Denis Dubordieu in
2003 ontrafeld. Hij toonde aan dat dit aroma
(arome
pierre à fusil)
van een
zwavelhoudende organische verbinding komt, benzeenmethaanthiol, die tijdens de
vergisting wordt gevormd.


Rol van
kalium
  Kalium kan een verbinding aangaan
met wijnsteenzuur en wijnsteen vormen. Dat leidt tot een lichte verzilting, een
versterking van de smaak. (zie G. Horsting)

Stikstofarm,
vergisting en zwavel
 
De
schijnwerper wordt nu gericht op stikstof. Stikstofarme grond en een beetje
waterstress beperken de groeikracht, en dat is goed voor de druiven. Rotsige,
kalksteenrijke en vulkanische bodemsoorten zorgen voor deze gunstige
omstandigheden. Een stikstofgebrek in de bodem van de wijngaard zorgt voor
aanmaak van zwavelverbindingen in de most. Gisten hebben namelijk stikstof
nodig als voeding. Als de gisten niet voldoende stikstof in de most vinden,
verzinnen ze een list; ze breken bepaalde zwavelhoudende aminozuren af (voor de
liefhebbers: methionine en cysteïne) en maken zo stikstofdelen vrij. Daarbij
onstaan ook zwavelcomponenten die weer gereduceerd worden tot mercaptaan
(thiol) dat, mits het gehalte laag is, moeilijk definieerbare aroma’s geeft,
die wij als als mineraliteit benoemen.
(zie Lars Daniëls, Lars over wijn in Perswijn september 2011, onderaan deze post)

Carotenen Professor Attilio Scienza: mineraliteit
die wij in een wijn menen te proeven zijn vooral norisprenoïden. In de
druivenschil zitten carotenoïden, een kleurstof die de druiven beschermt tegen
fel zonlicht. Afgeleide stoffen hiervan vormen tijdens de fermentatie nor-isoprenoïden
(aromastoffen). Het gaat hier om een enzymatisch proces, waarbij mineralen uit
vulkanische bodems waarschijnlijk een belangrijke rol spelen.

Zuurstofarm Velen concluderen dat
mineraliteit staat voor het tegenovergestelde van uitbundige fruitigheid; vaak
wijnen met een reductief karakter, door een opvoeding met minimale
zuurstofinvloed of een langere rijping sur lie.

Structuur
en gezonde bodem
 
Tjitske
Brouwer: mineraliteit is meer onderdeel van de smaak dan van de geur van de
wijn, mineralen in de wijn zorgen voor structuur, los van zuren en tannine. Hoe
groter het vermogen om mineralen uit de bodem op te nemen, des te groter zal
het effect op de smaak van een wijn zijn.Het
vermogen van een wijnstok om mineralen op te nemen, hangt voor een groot deel
af van de aanwezigheid in de bodem van schimmels, die in symbiose leven met de
wortels van de plant. In het bijzonder die van mychorriza. Het lijkt dat
mychorriza een positief effect heeft op de hoeveelheid en vooral de
verscheidenheid aan mineralen die een wijnplant opneemt. Een gezonde,
evenwichtige bodem is dan een voorwaarde.

Annemiek,
er zit nog een heleboel chemie in wijn. Vertel ons er meer van.

Verslag en
proefnotities Hans Lodewijkx

Meer lezen? 

Mineraliteit en wijn

Een glas vol zwavelverbindingen – over mineraliteit in wijn


Mineraliteit nog even ongrijpbaar

Blader ook nog eens door Volcanic
Wines, Salt, grit and power
van John Szabo, met hoofdstukjes
over Chili, Sicilië en Santorini

Verticaal proeven: Haut Medoc, Barolo en Moezel
By in ,

Verticaal proeven: Haut Medoc, Barolo en Moezel

We proeven verticaal: dezelfde wijn van verschillende jaren.
En we gaan een flink stuk terug in de tijd, zal blijken. Maar eerst een
indrinker: de Blanc de Noirs, een mousserende Spätburgunder van
Heymann-Löwenstein. Die valt niet bij iedereen in de smaak, na 6 jaar ‘sur
lattes’ te hebben gelegen. De wijn heeft vrij veel kleur, een vuursteenneus,
een zoetje, is wat olieachtig, met een hint van iets bloemigs. Willem-Jan
proeft salmiak en veel bitters.  

We beginnen met drie jaargangen, niet te ver uit elkaar volgens
Eric, van een en dezelfde rode wijn. De druivenmix en de foto van een vrai château
op Eric’s PowerPoint suggereren Bordeaux. Dat blijkt het ook te zijn: drie
jaargangen van Cantemerle, het château dat als allerlaatste werd toegevoegd,
als 5e Grand Cru Classé, aan de classificatie van 1855. De reden: de
wijnen werden destijds voornamelijk rechtstreeks aan Nederlandse wijndrinkers
verkocht en de negociants hadden hier geen weet van. Deze Nederlander heeft
anno 2018 wel wat moeite met de wijnen: de wijnen zijn streng. “Te jong,”
oordeelt menigeen, zeker als duidelijk wordt dat de middelste wijn in de serie
(de 2006) wordt geflankeerd door de 2010 en de 2009. Ik ben het er niet mee eens:
2009 en 2010 zijn topjaren en dat betekent in het geval van Cantemerle dat er
anno 2017 zeker fun aan deze wijnen te beleven moet zijn. Dat de Latours en de Montroses
van deze wereld misschien nog niet helemaal klaar zijn, is een ander verhaal.
In het kader van het verticale thema: de 2006 heeft duidelijk al een wat verder
ontwikkelde kleur, de wijn mist het mooie kersenfruit wat in de neus van de
2010 zit. De ’06 en de ’09 hebben ook wat paprika, voor mij altijd een teken
toch van iets onrijps, waar ik geen fan van ben. Maar gelukkig zijn er proevers
die daar minder gevoelig voor zijn, en de wijnen kunnen waarderen. Soit / Honi
soit qui mal y pense (doorstrepen wat voor u niet van toepassing is)

De volgende serie is er een van maar liefst 6 wijnen. Minder
kleur, en meer dakpannenrood en bruin dan de Cantemerles. Dat doet Toos al snel
denken aan nebbiolo, de serie blijkt inderdaad de Barolo van de Marchesi di
Barolo te zijn. Maar wat zijn toch de jaartallen? En wat is de volgorde qua
leeftijd? De eerste is de jongste, daar zijn we het wel over eens. Een lekkere
neus, met rijp rood fruit (framboos), wat hout, een sappige aanzet,wat stoffig
dan, rul, wat warm-alcoholisch in de lange afdronk, dat wel, voor mij met
afstand de beste van de serie. Na wat over en weer gepraat lijkt het merendeel
der proevers te denken dat de wijnen op volgorde van ouderdom staan, en dat
klopt. De tweede wijn is net niet helemaal zuiver en verschillende proevers uiten
hun vermoedens van kurk. Jammer, want (zo blijkt later) de wijn komt uit een topjaar
– wélk jaar laat ik spanningsboogtechnisch nog even in het midden – dat zich
langzaam ontwikkelt volgens zowel Parker als Robinson. Wellicht dat de wijn ondanks
het toefje kurk nog best te drinken is. Iets dergelijk geldt ook voor de derde
wijn, “fris en sappig” volgens Berry, die een interessante theeneus heeft en mede
daardoor voor mij elegant overkomt, ondanks dat er ook iets inzit dat aan een
versterkte en oxidatief opgevoede wijn doet denken. Een cadeautje was ’t ooit,
blijkens een opschrift op de fles. Daarna wordt het voor mij toch echt minder. De
vierde wijn springt er uit voor Annemiek, maar niet in positieve zin; met de notige,
“sherryachtige” tonen is van deze wijn het beste inderdaad wel van af. Wijn
vijf neigt naar oranje en heeft een stoffige neus. Claartje mist net als ik het
fruit, benoemt wel drop en de droge tannine. De laatste, en dus oudste wijn,
valt bij de meeste proevers niet zó maar een beetje, maar enorm in de smaak.
Het is een van Eric’s hartendiefjes; ook andere leden worden lyrisch. Al dan
niet gebrande caramel wordt verschillende malen genoemd, “P.X.”, maar ook maggi
en bouillon (voor mij niet per se positieve proefnotities). Hans H. en ik schrijven
vanavond het minority report: we hebben het er moeilijk mee, niet alleen met
deze laatste wijn, maar met de hele serie met uitzondering van de eerste wijn –
die de 2010 blijkt te zijn. De
jaartallen, vanaf wijn 2: 1989, 1976, 1974-1975 (niet zeker), ergens tussen 1964
en 1968, en last but not least: de 1955. (Van twee flessen ontbreken
jaartalaanduidingen, en de inschatting is die van de producent op basis van de
door Eric gestuurde foto’s en productienummers op de halslabels.)

Stefan Erbes

We sluiten af met een serie van 3 Rieslings. Lekkere Riesling,
van Erbes uit Ürzig – we proeven de Würzgarten Auslese **. De eerste duidelijk
de jongste met de op die leeftijd nog zo kenmerkende, in dit geval ook
beschaafde citrusneus. Het zoet en het zuur volgen snel, en in bijkans perfecte
balans. Kritisch geproefd zou je zelfs kunnen zeggen dat een pietsie minder
fris ook wel zou had gemogen, maar haters van zoete wijn moeten dit maar eens
proeven en dan durven zeggen dat de wijn ‘te zoet’ is … (#1: 2015). De tweede
wijn, uit 2011 heeft diezelfde mooie klassiek Duitse zoet-zuurbalans, maar een
veel meer goed ontwikkelde neus, het fruit meer op de achtergrond, petrol,
Willem-Jan heeft ’t zelfs over retsina en harstonen; een mooi glas en Eric’s hartendiefje. Bij de 2004 wordt getwijfeld over de zuiverheid van de
wijn, ik kan er geen echte fout in zien, maar de wijn heeft zeker wat tertiaire
Rieslingaroma’s; moet je van houden. Alle drie de wijnen krijgen van Peter 90+
punten.

Wat hebben we geleerd? Smaken verschillen. De geleerde les
zal daarmee ook voor iedereen anders zijn. Wat is “te jong”? Moet er fruit, mág
er paprika in Bordeaux? Wat is de waarde van een topjaar? Kan Barolo ouderen? Aan
vragen geen gebrek; eenduidige antwoorden worden nochtans zelden

gegeven, in dees’
wondere wijn-wereld.

Verslag en proefnotities Rob van Ginneken

Catalonië uit Frankrijk én Spanje. Lekker en leerzaam.
By in ,

Catalonië uit Frankrijk én Spanje. Lekker en leerzaam.

Celler Capcanes

Eén streek, twee landen. Ideaal voor een
heel educatieve proeverij, Noël Geisen brengt die op tafel: Catalonië. Alleen
al het Spaanse gedeelte heeft een stuk of negen wijngebieden: van Penedés tot Costers
del Segre. Van Plà de Bagés tot Priorat. Het Franse gedeelte heeft onder meer
Côtes de Roussillon en de piepkleine gebieden Maury en Collioure. We leren veel
over Rivesaltes. Mijn persoonlijke selectie.

SIOS – Pla del Lladoner 2014

Hartendief van Noël, deze witte wijn uit Costers del Segre gemaakt
van chardonnay (55%) en viognier (45%). Frisse aantrekkelijke wijn met in de
bescheiden geur wat meloen en peer. Sappig. Hazelnoten.

Casa Gran del Siurana, Cruor 2008 Priorat

Gemaakt van garnacha (30%), cabernet sauvignon (25%), merlot
(20%), syrah (15%). Half transparante kleur, ik proef iets van cacao in de
prettige smaak.

Mas Amiel – Notre Terre 2009 Côtes de
Rousillon Villages

Gemaakt van grenache (50%), mourvèdre (5%), syrah (30%), carignan
(15%). Half transparante kleur, een geur die niet zo gemakkelijk is: boers en
kreupelhout. Sappige smaak, warm, bitter in de afdronk. Just ruikt vlees, leer,
tabak en koffie. De rode wijn heeft ook tonen van pure chocolade, zegt Just. Hartendief
van Noël.

Selectie van druiven bij Mas Alta, zó ontstaat kwaliteit!

La Crue Alta 2007 Bodegas Mas Alta, Priorat

Rode wijn gemaakt van 50% 100 jaar oude carignan, 35% 40 jaar oude
grenache noir en 15% cabernet. Achttien maanden houtgerijpt op voor 80% nieuwe
fusten. Top Priorat uit een topjaar. Dit is een heel karaktervolle wijn met een rubbertje in de geur en een
zweem van morellenkersen, veel cederhout, kruidig. Een rijke smaak met een
bittertje in de afdronk. Diederick noemt de Priorat frisser dan de Franse
Rousillon Villages. Just beschrijft de Priorat wijn uitbundig: rozijnen en
melkchocolade in de geur, die chocoladetoets komt terug in de smaak, net als
amarene kersen, bramen en een armagnac impressie.

“1/vb” 2006 Celler Capcanes,
Blanc de Negre, Montsant

Een witte wijn na het rood als opstap naar Rivesaltes. Gemaakt van
100% garnacha, dus wite wijn van blauwe druiven. De wijn uit 2006 is in 2013
gebotteld, dus heeft veel vatrijping gehad. Ik vind deze wijn dé trouvaille, de
vondst, van deze proeverij. Werkelijk prachtig. In de geur kandijsuiker en
marsepein. Goudgele kleur. Veel concentraat, kruidkoek en amandelnoten, mooie
bitters, erg lekkere wijn. Lijkt me geweldig bij foie gras. Zou de wijn ook bij
een geroosterd kippetje wel eens willen proberen.

Mas Amiel

Hierna proeven we vier soorten Rivesaltes. Deze wijn kreeg zijn
beschermde herkomstbenaming 82 jaar geleden, in 1936. Nu zijn er ruim 94
gemeenten waar de wijn vandaan mag komen. Het alcoholpercentage is altijd hoog,
ten minste 15%. De opbrengst per hectare is laag met 30 hectoliter per hectare.
De most moet minimaal een suikergehalte van 252 gram per liter bezitten. Er
zijn veel druivenrassen toegestaan: grenache noir (minsten 75% bij Grenat of
Rouge), grenache blanc, grenache gris, macabeu, malvoisie, muscat (maximaal
20%) en soms carignan, cinsault, listan en syrah.

Eclat Rivesaltes Ambré Hors d’Age,
Vignerons Tautavel Vingrau

Mahoniekleur. Ten minste vijf jaar gerijpt. Ik proef een mandje
met noten, krenten, enorm geconcentreerd en héél lang nahangend. Gemaakt van
macabeo, grenache blanc, grenache gris. 

Eclat Rivesaltes Tuillé Hors d’Age, Vignerons Tautavel Vingrau

Wijn gemaakt van 100% grenache noir. Rode kleur. Geparfumeerde
wijn, ik ruik ketjap (?), munt, volstrekt in balans en niet te zoet. Toos noemt
dit een charmante, fijne wijn.

Eclat Muscat de Rivesaltes 2012, Vignerons Tautavel Vingrau

Gemaakt van 80% muscat petit grains en 20% muscat d’Alexandrië. Ik
snap mensen niet, die dit niet lekker vinden. Muscat geur met
abrikoos, in de mond een goede balans, sappig, jong, prachtig.

Domaine Mounié, Nectar du Prieuré 1955 Rivesaltes,
cuvee de l’homme de tautavel

Gemaakt van grenache blanc, macabeo. Tja, wat moet je hiervan
zeggen. Je proeft pure historie. Gebottelde zonneschijn uit 1955. Het jaar dat
(schrik niet) de eerste televisie-uitzending was in ons land. Ook in datzelfde
jaar de eerste uitzending van Swiebertje. We verloren misschien iets van onze
onschuld, want het is óók het jaar van de eerste file (op een mooie
Pinksterdag). En het jaar dat de legendarische Citroën DS werd geïntroduceerd.
Ik zie een tikje groenzweem. Enorm geconcentreerd met een explosie in de mond,
rijke en verfijnde wijn met heel duidelijk vijgen en gebrande suiker,
ongelofelijk lang nahangend. Annemiek proeft koffie, moca, chocolade en noemt
de wijn – understatement? – lekker.

Hele fijne proeverij.

Zuid Italiaanse wijnen…. Klinkt als….
By in ,

Zuid Italiaanse wijnen…. Klinkt als….

Wijnhuis Mastroberardino

Klinkt als… Caricante. Aglianico. Fiano. Falanghina.
Greco. Primitivo.Klinkt
als… operazangers ? Voetballers ? Maffiabazen ?
Medicijnen ? Inlandse meren ? Bergtoppen ? Ach, als je je
fantasie de vrije loop laat, dan brengen die grijze cellen je werkelijk in alle
hoeken van de kamer. De werkelijkheid is niet heel poëtisch, het zijn druiven.
De druiven van Italiaanse wijnen die Martijn de Groot op tafel zet met als motto:
het andere Italië. We proeven wijnen uit Sicilië, Campanië, Apulië en
Basilicata. Het zijn nogal ongelijksoortige gebieden: Sicilië heeft met 100.000
hectares ongeveer net zoveel als álle wijngebieden in Duitsland bij elkaar,
Basiliata heeft iets meer dan 50 hectares, da’s net zoveel als château Gloria
in Saint Julien. Van de genoemde druiven is de kans het grootst dat iemand
Primitivo kent en heeft gedronken. De andere wijnen hebben soms faam bij
liefhebbers. Een selectie van de wijnen die we proefden. 

La Stipula Millesimato 2012 Cantina del Notaio, metodo
classico spumante brut

100% Aglianico.
Cantina del Notaio is een biologisch wijnhuis dat is gespecialiseerd in
Aglianico. Deze Brut heeft 18 maanden ‘sur lattes’ gerijpt. Goudgeel. Deze wijn
heeft diepgang, zegt Paul heel treffend. Een mooie zweem van Turks fruit in de
geur, jasmijn ook. Veel concentraat in de smaak met tonen van amandel en
abrikoospit. Nuances en complexiteit. Echt een fraaie bubbel!

Morabianca 2016
Mastroberardino, Falanghina

100% Falanghina.
Historische producent in Campanië, die verschillende inheemse druivensoorten
voor uitsterven heeft behoed. Kwaliteitshuis. Deze witte wijn ziet er waterig
uit, ik ruik wat citrusvruchten die ook in de smaak terugkomen. Mist wat
verfijning, de wijn doet me aan Chablis denken – en die gedachte komt nog
vaker terug in deze proeverij. Toos typeert de wijn als fruitig, peperig en
een stevige eetwijn. 

Bagnare 2016 Cantine Due Palme, Fiano

100% Fiano.Mineraal
en vettig, zegt Toos die de wijn niet zo lekker vindt. Ik ruik amandelen en
proef bitters, goede balans. Fijne witte wijn uit Apulië. 

Novaserra 2016 Mastroberardino, Greco di Tufo

100% Greco.Kruisbessen
zegt Kees. Kruidig volgens Paul. Boterig en fris noemt Annemiek de wijn. Deze
witte wijn maakt indruk op mij. Amandelen en bloemen in de geur. Stevige wijn
(eetwijn) met veel karakter. Deze wijn heeft dat schraal-positieve van Chablis.
Erg goed. 

Sessantanni 2013 Fuedi di San Marzano, Primitivo di
Manduria

100% Primitivo.
60 jaar oude stokken. Just zegt niet veel te ruiken, maar komt als altijd goed
los: bosvruchten, zoete bramen, leer, jammig. Krachtig, zegt Paul, veel nieuw
hout en Mon Cherie. Veel zuren en zoet, zegt Berry, die kersen én zoete bramen
proeft. Ik vind de geur pure kwaliteit met een rubbertje en mocca dat zich
doorzet in de uitgebalanceerde smaak. 

Nativ 2012
Eremo San Quirico

100% Aglianico.
18 maanden houtrijping. Tot 200 jaar oude stokken. Bijna ondoorzichtig. Ik ruik
wat dennennaalden, conifeer en veel kruiden. Zoetige aanzet en dan een enorm
concentraat. Deze wijn is een charmeur. Diederick benoemt cacao. HansH benoemt
bramen, een rijpige en romige wijn, heel goed in balans. Toos ruikt laurier,
cederhout en peper. Een droppige wijn, een stevige dame, zegt Toos. 

Radici Taurasi
2010 Mastroberardino, Aglianico

100% Aglianico.
Prachtige geur met morellenkersen. Donkere kleur maar wel half doorzichtig met
wat dakpannenbruine rand. Heel veel karakter. Ik vind dit een hele leuk wijn
omdat ie van zichzelf best wel koppig is, ontoegeeflijk en daarom leuk. Een
stoere jongen, aldus Toos. 

Sicilië

Rallo Solera 20
jaar oude Marsala

100% Grillo. Hier
mag je mij wakker voor maken. Walnoten, pecannoten, vijgen en krenten, maar
vooral een excellente balans. Wat is het zonde dat Marsala uit de mode is – en
daarom moeilijk te vinden. Een werkelijk mooie Marsala zoals deze, die kan
tegen iedere dessertwijn op. De wijn is ook beslist niet zoet. De uitstekende
balans staat voorop.

Pracht
proeverij die volgens Martijn moeiteloos herhaald kan worden – met andere
druiven maar net zoveel kwaliteit.