Extremadura geeft voeding aan onze associaties: van groenige, zachte zomerwijn tot een wulpse, verleidelijke flamencodanseres

Bij de Extremadura denken veel mensen aan helemaal niets. Nooit van gehoord, geen voorstelling. Nou komt dat deels wel in de buurt van het landschap in de streek. Leegte, een heuveltje, hitte, droogte. Ook mooie natuur, prachtige varkens én ham. Met Portugal nooit ver weg. Wat brengt dat in het glas? Harry van der Zanden en Kati gingen in hun huiskamer op ontdekkingsreis. En Harry gidst ons door het 4e grootste wijngebied van Spanje.

Wordt het een cava? Een deel van de streek mag dit predicaat dragen. Of wordt het de zoetheid van stevig rood die past bij het klimaat? Fruitig wit met een lichte toets tegen de brandende zon? Volgens Harry was het voorproeven niet steeds een genoegen. Misschien is de omgeving wel nodig om de wijn te begrijpen. Of te waarderen. We krijgen een selectie van 11 flessen op tafel. Laten we gaan proeven!

De indrinker: Vina Puebla – Bodegas Toriboio – 2020
Traditioneel gemaakte mousserende wijn, deze mag geen Cava heten. De druif die is gebruikt is de Macabeo, ook bekend als Viura of Macabeu. Een mono variëteit uit het trio cava druiven. Met een stevige mousse die snel afzwakt tot licht en plezierig. Met stevig fruit, aardige zuren, droog, een (on)behoorlijk bittertje dat standhoudt en eigenlijk ook weer niet stoort, appel. Caramelisatie in de mond hoor ik. Dat is vast een zoetje. Nou, de mond is schoon!

 

De eerste serie is een solo wit. Zal dit de dorstlessende frisheid zijn waaraan de Extremadurariërs (?, klinkt als Asterix en Obelix) zo’n behoefte hebben? De witte worden nauwelijks internationaal verkocht. Wel 30% van de productie.
Habla de Ti sauvignon blanc 2021
Mocht Berry erbij zijn geweest, dan had hij ongetwijfeld de kattenpis genoemd die de geur van deze frisse schoonheid kenmerkt. Ook appel, noot en citrus. Een bittertje, zachte zuren, groenig, wat vanille. Blijft lekker hangen. Deze past wel in de schaduw denk ik zo. Echt een zomerwijn hoor ik naast me. Maar ook prima nu hoor.

 

 

We gaan door met tinto, rood. Ruimer verkrijgbaar. Twee wijnen van de familie Alvear.

Palacio Quemado – La Zarcita – 2021
Druiven: trincadeira prieta, touriga nacional, garnacha tintorera, syrah
Met deze druiven verwacht je stevigheid.
Bij de eerste slok vind ik ‘m eigenlijk nog best licht. Wat rood fruit naast het zwart fruit. Niet de stoere zwoelheid van een boer op het land, eerder de balancerende opvolgende zoon die twijfelt of hij niet meer een stadsmens is. En zo’n twijfelaar drinkt makkelijk weg. Dat doet ie gelukkig ook vrolijk, met bramen en schreeuwend om een stukje worst.
De tweede familiewijn is de Los Ascilates 2019
Druiven: trincadeira prieta & touriga nacional
Minder druiven geven een complexere en meer geconcentreerde smaak dan bij de vorige. Meer rondheid, meer diepgang, meer kruidigheid, meer zwart fruit. Zuren en rood fruit aanwezig maar subtiel. Een prima balans in deze licht doorstoofde vriend.

In de volgende serie proeven we van dezelfde wijnmaker 3 verschillende jaren naast elkaar, de 2017, 2018 en 2019 van Marques de Valdueza. Gemaakt van syrah 80 – 90% en cabernet sauvignon 10 – 20%.
De eerste twee, met blauw etiket als teken van topserie zou je misschien nog wat moeten laten liggen. De derde, met 20% cabernet ipv de 9% bij de oudere eerste twee, is nu al mooi op dronk.
Gehinderd door enige voorkennis begin ik met de laatste in de serie. Drop, anijs, eigenlijk gewoon een mooi wybertje. Maar dan met munt in plaats van menthol. Plakkende tannines bij deze jongeling. Wat zwart fruit, een braampje, een beetje koffie, wat tabak, wat chocola. Hij valt me alles mee deze 2019. En inderdaad op dronk.
Door naar zijn oudere en beter opgevoede broer uit 2017. Die is inderdaad volwassener. Steviger. Staat al goed op z’n poten. Met kruidkoek, koffie, chocoladetonen. Steranijs, laurier, olijvenvocht, diepe smaak, veel ontwikkeling, gelaagdheid, afdronk portachtig. En ook wat branderigs van de alcohol. De tannines liggen dik op je tanden. Laat deze oudere broer lekker doorgroeien en stoor hem daar voorlopig niet bij.
De middelste zit er inderdaad tussenin. Zet ie zich nou af tegen de jongere? Schurkt hij aan tegen de oudere? De meningen zijn wat verdeeld. Behalve over dat ook deze nog lang niet is uitgegroeid. Dat laagje tannines verraad ‘m ook wel. Kool, ijzerachtig in de neus, vegetaal, moet nog ontwikkelen. Kaïn doodde ooit zijn jongere broer. Dat is op dit moment ook aan de hand. Maar waarbij Kaïns vruchten geen vlam vieten (Brabantse wijnsociëteit)/vatten, is hier de oudste broer toch echt het rijkst aan smaak.

Hoe kan ik de volgende serie beter weergeven dan in de woorden van Harry: Serie 4 – gewoon 2 mooie wijnen denk ik…
Twee wijnen met eenzelfde combinatie van druiven. Ook weer zo’n combi waarvan de plattelandstreek opleeft en waaronder de stadsmens gebukt kan gaan. Een knoestige vulling van de fles. Komen de knoesten tot bloei?
esenZia Valdueza – 2017
garnacha tintorera, syrah, cabernet sauvignon en tempranillo
Chocola, rumrozijnen, kruidig ¡de puta madre! zou ik uitroepen als ik daar zat. Wat een snoepje. Een stevig snoepje, maar was er niet ooit een wijnclublid die zijn beschrijvingen illustreerde met allerlei ballerina’s?! Nou dan. Deze danst de flamenco, en ook al ligt de oorsprong net ietsje oostelijker, het talent druipt eraf. Vol, vet en wulps. Verleidelijk. Stampvoetend energiek. Bruisend van braam en cassis. Van koffie, van tabak, van chocola. Dik zou je zeggen als je minder poëtisch was aangelegd. Woest aantrekkelijk en vol passie klopt beter.

Edén Parras Viejas – Crianza 2014
abernet sauvignon, garnacha tintorera, syrah, graciano, tempranillo.
En dan deze kersentraktatie. Zoetheid en zwart fruit met een strikje. Met een flink vleugje zuur, prachtig subtiel rins. Compleet, af. Niks meer aan doen.

Tot slot. Past hier nog iets na? Ik twijfel. Bij twijfel gewoon doen! Dat bleek!!
Viña Santa Marina Gladiator – 2016
Druiven: syrah, cabernet sauvignon en petit verdot.
De gladiator staat niet als laatste. En ik hoor nog voordat ik mijn glas raak al een hmmmm tegenover me. De neus van deze krijger klopt. Weer een zoetje, weer koffie. Hee, wat kreupelhout, een straf bittertje, lange afdronk. Die jongens in deze streek weten best van wanten, ook al hebben ze die nooit aan.
Habla No 23 Malbec! 2017
Die hmmmm van net beleef ik hier. Wat een neusgeluk. Bijna truffel. Weer dat tintelende kreupelhout. En dan zwart fruit in ladingen er overheen. De truffel verdwijnt in de mond. Helaas? Welnee! Ik hoor ergens te doorstoofd, maar toekomstpotentieel noteer ik. Geluk uit een fonkelende provincie in een glas.

¡Muchas gracias Harry!

Proefnotities en verslag Just Krijn