Na Madeira, een paar weken geleden, nu wéér een proeverij van wijn die we niet zo vaak proeven – die uit de Nieuwe Wereld. Alhoewel we recentelijk ook al Zuid-Afrikaanse Shiraz proefden met Gerard. Tekent zich daar een sub-thema af van de Kampioenschapsproeverij volgend jaar? Zou zo maar kunnen!

Harry woonde jarenlang in de States en raakte verslingerd aan de wijnen van daar. Vanavond zoomen we in op Sonoma County. Dat ligt bij vlakbij San Francisco: de Golden Gate brug over, Marin County doorsteken en je bent er. Het grote gebied grenst in het oosten aan Napa, en in het westen aan de Grote Oceaan. In Sonoma meer diversiteit dan in zijn bekendere buur: diversiteit in deelgebieden, in druiven, en in stijl. Dat komt vanavond vooral terug in de rode series – van Zinfandel, Pinot Noir en Cabernet Sauvignon. Bij de Chardonnays is discussie over (overdreven en “typisch Californisch” of niet) houtgebruik. Dat laatste is in Sonoma meestal wat bescheidener dan in Napa. Kortom: het werd een avondje met voor elk wat wils!

De indrinker levert meteen interessante gespreksstof op, over bitters in dit geval. Berry en Willem Jan blijken ‘super tasters’ in de zin dat de bitters hen storen, en fun fact: daardoor komen we er – bij navraag door Noël – ook achter dat Berry geen witlof lust. Bij de meeste andere proevers laat de Dry Creek Valley Chardonnay van Pedroncelli weliswaar geen blijvende indruk achter, maar in ieder geval ook geen storend bittertje.

 

 

 

Wel indruk, vooral op Liselotte, maakt de Chardonnay van Rodney Strong (Sonoma County); ze heeft tijd nodig om bij te komen van dit smaakkanon. Ik schrijf inderdaad ook op “smaakrijk”, maar vind de wijn ook elegant, een mooi groenzweem, iets wat aan was doet denken, met daarnaast ook anijs en drop, lemon curd in de mond, mooie complexe wijn. Die, zo blijkt later, ook veruit de meest betaalbare blijkt, à 15 euro, tegenover de twee en vier keer zo dure wijnen #2 en #3! Die tweede wijn is van Walt (geen voornaam, maar de meisjesnaam van eigenaar Kathryn Walt Hall), en heeft als appellatie Sonoma Coast AVA. Een iets te gelikte wijn voor mij persoonlijk. De neus is iets reductief, met een stinkertje, daarop volgt een volle aanzet met tropisch fruit en “bloemen en boshoning”. Graag een volgende sessie een toelichting op die laatste associatie, Erik 😉. De laatste witte wijn is wat gesloten, heeft eerder onrijp fruit, een prikkeltje, frisse stijl, blijft niet lang hangen, wel de schok die het prijskaartje teweeg brengt; 60 euro voor deze volgens Harry’s documentatie “… consequent boven de 90 punten scorende topper uit Russian River Valley” van Ramey. Misschien nog wat de tijd geven om zich verder te ontplooien, deze 2019?

Over naar de rode wijnen waarvoor Sonoma vooral bekend is. In de eerste serie drie Zinfandels. Ik had ze niet als zodanig herkend. In de beschrijvingen van de leden komen vooral de tannines terug: die worden omschreven als “tandplak”, “rulle” dan wel “frisse” tannines, en “scherpe”/“te veel tannines in de afdronk” voor de respectievelijke wijnen. De Sebastiani, een blend van fruit uit de North Coast en Sonoma County AVAs (2016), vindt Valerie “… te gek!”, door o.a. de tonen van koffie en chocolade. Donker fruit, pruim, een warm parfum zonder echt te stuiven, klassiek ook (cassis?) en vanille. De 2019 Dry Creek Valley “Mother Clone” van Pedroncelli komt uit een wijngaard met planten die zijn gestekt van de oorspronkelijke stokken van 110 jaar gelden geplante stokken. Hij (of moeten we hier zeggen “zij”?) is warm, heeft iets notigs naast het rode fruit van framboos. Volgens Hans is deze het beste in balans en ik volg hem daarin graag. De laatste Zin is van Seghesio en komt ook uit Dry Creek Valley. Deze is van 2018, is inktig, smaakt naar braam, blauwe bes, eucalyptus (Martijn); “wine gums’ hoor ik ook voorbijkomen. De wijn heeft een goed balans tussen zoet en zuur, en inderdaad ruim tannines om nog een paar jaar te kunnen ouderen.

De eerste wijn van de volgende serie is duidelijk als Pinot Noir te herkennen. Of als Spätburgunder – volgens Berry zou je ‘m in een blindproefwedstrijs zomaar in Duitsland kunnen plaatsen. Maar het zijn Pinots van De Loach, uit 2019 en 2018. De jongste is lichtrood, heeft wat zaagsel, niet heel veel fruit, wel het delicate en kruidige van pinot, zacht rood fruit in de mond. Voor een Californiër zeer betaalbaar voor EUR 13,25. Voor twee keer dat geld heb je van dezelfde producent de single vineyard Maboroshi – als ik het me goed herinner. In deze wijngaard verdwijnt de ochtendmist al vroeg op de dag, met als gevolg lange en hoge dagtemperaturen. En dat is te proeven. De wijn geeft veel meer: meer granaat dan robijnrood, warm gestoofd fruit, volle aanzet, inktig, een krachtige wijn, niet super-complex zegt Berry, maar wel lekker door de kick van de zuren aan het einde. Of we de bosbranden proeven in deze wijnen, vraagt Harry zich af. “Nee,” zou mijn antwoord zijn.

We vervolgen onze reis door Sonoma County met nog twee Pinots. De eerste is Harry’s favoriet, en zeker qua prijs-kwaliteit. De La Crema Sonoma Coast is mediumrood, ruikt naar kersen met iets van geroosterd brood, fris en slank van postuur, ietsje wrang staat in mijn aantekeningen, en dan een vrij korte afdronk. Just vindt het een fruitbak, Willem Jan proeft thee en heeft een nebbiolo-associatie. De Russian River Valley van Ramey uit 2017 moet méér kwaliteit leveren, want de prijs is het dubbele van de eerste. En dat doet-ie ook, kwaliteit leveren. Een vlezige wijn, schreef ik op, en Noël beaamt dat, en zegt een toenemende mate van vlezigheid te ervaren bij de pinots vanavond. Kruidig en krachtig; zwarte kers, tabak, drop, en “gepofte kastanjes … vind ik dat lekker in wijn?” vraagt Willem Jan zich hardop af. Een heel lange afdronk waarin alles samenkomt, volgens Just. Martijn vindt de wijn eerder interessant dan lekker, maar zijn favoriete wijnen moeten dan nog op tafel komen – gok ik zo.

En daar is dan de finale, met twee Cabernet Sauvignons van Kendall-Jackson. Eerst de 2018 Vintner’s Reserve (Sonoma County) en dan de 2013 Hawkeye Mountain, Alexander Valley. Hele andere wijnen dan de voorgaande. Zwart eerder dan rood. Onderling vergelijkbaar qua stijl, met zwart cassisfruit, duidelijke houtinvloed en echt stevige, het tandvlees verdovende tannines – de Hawkeye Mountain had ik toch echt veel jonger ingeschat dan zijn 9 jaar. Misschien toch wat forse extractie van tannines uit het hout – Frans eiken, waarvan ruim de helft nieuw? Deze wijn komt van een perceel hooggelegen in de Mayacamas, de bergrug die Napa en Sonoma scheidt. Martijn is inderdaad onder de indruk van de wijnen, alhoewel hij ook opmerkt dat de Vintners Reserve wel “ergens afbreekt, qua mondgevoel”. Fijne wijnen om een kistje van te hebben en die dan langzaam, eentje per jaar, leeg te drinken.

Dank je voor het delen van je passie, Harry!