Wie dit leest en de Brabantse Wijnsociëteit niet kent… de eerste avond van het seizoen noemen we de werkavond. We stellen dan het programma samen, het bestuur legt financiële verantwoording af en alle aanwezige leden nemen een geblindeerde fles mee. We proeven ontdekkingen van de leden én knipogen naar de thema’s van het seizoen. Een voorproefje.
Vijftien wijnen proeven. Zie de foto’s bij dit artikel. Die kan ik allemaal wel beschrijven, maar interessanter vind ik om te beschrijven met welk gevoel ik ons cultureel centrum verliet. Vooropgesteld: bij zo’n eerste proeverij na de vakantie, zijn we blij. Blij elkaar te zien. Blij weer wekelijks te gaan proeven. Nou ja, kijk maar naar de gezichten op de foto. Er is ook een foto van ons vertrouwde INAO glas mét het nieuwe proefglas Schott Zwiesel Tritan. Dat oude INAO glas was velen een doorn in het oog. Want waarom proef je wijn uit een glas waarbij je zeker weet dat je méér proeft met een ander glas. Het bestuur heeft een heuse test gedaan met verschillende glazen en daar kwam dat kleine INAO tulpglas nog niet zo slecht uit. Het nieuwe glas is zoveel groter, dat we discipline nodig hebben om met een fles per proeverij rond te komen.
Natuurlijk proefden we aantrekkelijke en mooie wijnen. Vanzelfsprekend. Ik beschrijf er drie. Drie wijnen die we niet herkenden. Het technisch determinerend proeven kan écht veel beter.
De vierde wijn van de proeverij
2019 Domaine Philippe Loquineau, Cour Cheverny
Piepjong, minimale geur nog, strakke smaak, droog. De wijn is gemaakt van de curieuze romorantin druif, die goed kan ouderen en zijn kwaliteit pas na verloop van enkele kelderjaren toont. Bah, ik vind dit niet lekker, hoor ik. Een uiting van onvermogen. Beter is het als we goed beschrijven wát we proeven.
De achtste wijn van de proeverij
2019 Librandi Duca San Felice Cirò Riserva
Mooie geur met laurier en een rood fruit explosie. Heel geparfumeerd, veel rondeur in smaak en ook duidelijk nog potentie. Voor alles: heel verfijnd. Mijn brein zegt: zó verfijnd, dat moet Margaux zijn. Mispoes. De wijn is gemaakt van een monocepage, een autochtone Italiaanse druif: gaglioppo. Voor mij is deze wijn uit Calabrië dé wijn van de proeverij.
De twaalfde wijn van de proeverij
2020 Morgon Jean Foillard
Als we goed determinerend zouden proeven, hadden we ongetwijfeld de gamay moeten herkennen. Dat gebeurt ook vaak als je aan het begin van een proeverij aan deze Beaujolais druif denkt. Niemand herkende deze wijn als gamay. De kleur heeft een zweem van paars. Mineralen in de neus, een kersenexplosie, dat ook. Duidelijk ruik ik daarna kruiden, hout en denk: deze wijn drinkt gemakkelijk. Claartje benoemt de zwoelheid, Toos de kersen. Morgon van Foillard is een klassieker.
Moraal van de werkavond
Mijn goedheid. Er is nog zovéél verbetering mogelijk. We hebben meer discipline en meer methodiek nodig bij het herkennen én waarderen van wijnen. Nu is de ene proever daar meer mee bezig dan de andere. Zo was er een opmerkelijk moment op deze proeverij, waarbij een proever werd aangesproken op de proefnotitie “mooi”: dát is een moeilijke proefnotitie, mooi? De proever reageerde onderkoeld: “Je doet er maar mee wat jij wilt”. En kreeg meteen bijval van toehoorders: ‘Love you!’. Het seizoen is gestart. Het determineren is gestart. Het dialogiseren is gestart. Elkaar met een korreltje zout nemen, is gestart.
Peter van den Besselaar