De jury hoefde niet veel te tellen, wél het rode potlood hanteren.
De 34e editie van de Grand Prix Saint Hubert heeft nagenoeg alle deelnemers een fikse kater bezorgd.
De spelregels zijn gewijzigd.
Met tien wijnen op tafel kreeg je een lijstje van vijftien landen waar een keuze uit moet worden gemaakt. Wijn een uit land een tot vijf. Wijn twee uit land twee tot zes enzovoort. Dat lijstje was er nu niet. Het bleek een majeure val van de puntenaantallen tot gevolg te hebben. Bovendien zijn er twee vragen toegevoegd: is de wijn biologisch, biodynamisch, vin nature of conventioneel gemaakt. Ook krijg je een score voor het aangeven van de grondsoort.
Het team met Eric Hoepelman, Martijn de Groot en Willem Jan Withagen zette de goede positie op het Nederlands kampioenschap nu door met een vijfde positie. Het team met Noel Geisen, Berry Marinussen en Peter van den Besselaar eindigde op de elfde plaats.
Het team met Claartje Grielis, Saskia Nijssen en Annemiek Verweijlen debuteerde op deze Grand Prix.
De line up van wijnen bevatte curieuze keuzes. Een Cinsault als eerste wijn. En niet alledaagse wijnen van Mondeuse, Lemberger, Saint Laurent. Dat mag natuurlijk maar zonder landenlijstje werden de wijnen niet herkend. Met als gevolg: lachwekkende scores. Tien wijnen waar je 20 punten voor kunt scoren, maakt 200 punten de topscore. Het winnende team scoorde 13,5 punt. Ons team met de vijfde plaats scoorde 11,5 punt. Dat levert een héél slecht gevoel op. De organisatie van de GPSH heeft de wedstrijd moeilijker gemaakt, dat is gelukt, maar het streven om de beste proevers te selecteren is mislukt.
Bij de volgende editie kunnen enkele vernieuwingen het best worden teruggedraaid. Het argument dat ‘de wedstrijd een beetje te gemakkelijk werd’ nu de proevers daadwerkelijk druiven en landen herkennen is flauwekul. Het is uitstekend dat vijf, zes, zeven of acht landen én druiven gedetermineerd kunnen worden.