Willem Jan neemt ons mee op reis naar Turkije.
Zelf was hij ‘aangestoken’ met het virus in een Turks restaurant in Eindhoven.
Aldaar koos hij een willekeurige wijn, en die was nog lekker ook! Van het een
kwam het ander. In Turkije wordt al 4.000 jaar wijnbouw
bedreven. Er zijn duidelijke indicaties dat de eerste gecultiveerde
druivenstokken in toenmalig zuidoost Anatolië stonden. Tegenwoordig is Turkije
de vijfde grootste druivenproducent in de wereld. Daarvan komt maar 2% in wijn
terecht. De wijncultuur is, mede gezien Moslimgeloof, relatief beperkt. Wij
gaan proeven van de vijf belangrijkste inheemse druivenrassen die commercieel
worden ingezet.
We starten met een indrinker van de druif
Emir, wat ‘bevel’ betekent. Kavaklidere,
Altin Köpük Emir is een mousserende wijn. Na het inschenken zie ik
superkleine bubbels die zonder sliertjes opstijgen. De mousse is vrij snel weg,
waarna een bijna stille wijn resteert. Appeltjesneus, zwoele aanzet, salmiak en
anijs in de mond. Klein pepertje in de afdronk. Blijkt zijn geld dubbel en
dwars waard.Goede prijs/kwaliteit verhouding.
Nu een serie witte wijnen. De eerste is
wederom van de Emir-druif. Yazgan,
Kirmizi Bogazkere, 2014. Annemiek ruikt mokka. Bij proeven komt dat weinig
terug, maar meer zuren. Paul en Just herkennen Chardonnay-tonen, maar weinig
fruit. Vinkara, Kalcik Narince, 2016
is gemaakt van de Narice-druif (‘delicaat’). Bloemig, citrus, zuren, buxus.
Just herkent staal in neus en smaak. Eindigt met bitters. De derde is gemaakt
van de Hasandede-druif, ‘de opa van Hasan’. Vinkara, Hasandede Winehouse, 2016 is fruitig, zachte aanzet,
eindigt met een kruidig bittertje.
Rode wijn en wel van de druif Kalecik Karasi,
ofwel ‘de zwarte van Kalecik’. Kavaklidere
Ancyra Kalecik Karasi, 2014 is helderrood en transparant. Toos benoemt de
bloemige neus, boterbabbelaar en zacht rood fruit. De wijn heeft wat weg van
Bourgogne-wijnen. De Vinkara Reserve
Kalecik Karasi, 2014 is iets bruiner. Toffee, zoet en hout. En volgens
Martijn alleen maar zoet.
De tweede serie rood, van druif Bogazkere,
‘brandende keel’. Kavaklidere, Pendore,
Boğazkere, 2010 heeft volgens Paul concentratie, prettig zoetje en een
beetje hout. Vinkara, Mahzen, Boğazkere,
2011 is voor mij zoetsap met vanillehout. Anderen kwalificeren dat de wijn
‘kurk heeft’. Kavaklidere, Prestige,
Boğazkere, 2010 herbergt zwarte bes, forse tannines, alcohol en pruimenjam.
 |
| Öküzgözü |
Daarna rode druif Öküzgözü, ofwel
‘stierenoog’. Angelique omschrijft Vinkara,
Öküzgözü Winehouse, 2014 als donkerrood fruit, licht tannine en zuren.
Noël: zwoel, rond, hout, Spaans. En Peter benoemt het fluwelig mondgevoel. Bij Kavaklidere, Öküzgözü, 2010 noteer ik
rabarberjam; Angelique zegt Haagse hopjes; en Paul herkent een na-gisting.
We gaan over naar wijnen van blends. Lucien Arkas, Antre Torbali, Boğazkere +
Öküzgözü, 2014. Wat een power! En drop. En ook Lucien Arkas, Bağlari, Consensus (Shiraz + Cabernet Sauvignon +
Merlot), 2012 maakt de tongen los. Ik vind het ‘stevig spul’, met een forse
neus: ‘zelfs Zuid-Afrika is er niks bij’. En ik ben verrast als Toos zegt: ‘ik
vind ‘m wel mooi’.
We sluiten af met een versterkte wijn, Kavaklidere, Tatli Sert, Öküzgözü, 2006.
18% alcohol en krentjes. Een nette wijn met rondeur.
Al met al een reuze interessante proefavond
met wijnen die we zelden drinken. Dank je wel Willem Jan!
Verslag en proefnotities Eric Hoepelman