De proevers aan de Grand Prix Saint Hubert (Berry, Rob, Peter, Noël, Toos en Jaap) waren
vandaag vroeg uit de veren. Zes uur opstaan, want we moeten op tijd in
Amsterdam zijn. Eenmaal daar nuttigen we een extra ontbijt, want we
willen een goede bodem leggen. Om tien uur gaat immers de eerste slok rode wijn op de
tong.

Het is in de broodjeszaak Prinsheerlijk aan de kop van de Zeedijk druk, heel druk. Dat kan liggen aan de vriendelijke prijzen, zegt Peter. Die leuke jongedames die ons helpen, oppert Jaap met goedkeurende blik. Ze hebben best goede koffie (illy), zegt Noël. Hoe dan ook, we zitten tussen Engels sprekende toeristen en in fluorescerend oranje werkkleding uitgedoste gemeentelijk werkers ons broodje te happen.

Naar buiten kijkend zie ik een terrasganger een enorm bord met frites, worstjes en eieren naar binnen werken – ik moet mijn hoofd van die vettigheid afwenden, zo net na negenen. Met een glimlach zie ik dan een bordje met hartjes: all day breakfast!

In het Barbizon hotel druppelen bekende gezichten binnen, sommige sommeliers en liefhebbers wagen jaar na jaar hun kansen. Als we binnengaan in de zaal – altijd een magisch moment, het ruikt alsof je een cave bij de wijnboer binnenstapt, héérlijk – zien we betere tafeltjes en een nieuwe opstelling.

En dan begint 45 minuten intensief ruiken, slurpen, spuwen, opnieuw ruiken, determineren, wegstrepen, twijfelen, opnieuw ruiken, proeven, spuwen, etc. Om daarna vijf kwartiertjes te gaan overleggen. Fred Nijhuis maakte een mooie line up van allemaal wijnen die in de finale staan van het 28e Proefschrift Wijnconcours.
Die eerste frivole wijn, gamay? Of toch een wijn uit Duitsland. In het eerste team zijn we het over zes wijnen snel eens, over vier wijnen blijven we praten, opnieuw proeven, argumenteren en keuzes maken. En ja, zo komt bij de moeilijkste wijn ook het wijnland Azerbaijan op het formulier. En de xinomavro uit Griekenland. Maar natuurlijk ook gewoon Nebbiolo uit Piemonte, Tempranillo uit Rioja, etc. Om kwart over twaalf kennen we de uitslag, team 1 heeft vijf goede wijnen uit tien, team 2 zelfs zeven. Dat kan wel eens een podiumplaats worden, denken we.

We wandelen op ons gemak naar Nam Kee op de Zeedijk. Daar zitten (een goed teken) meer Aziatische gasten dan Nederlanders. We genieten van de gestoomde oesters met zwarte bonen saus en daarna onder meer Tahoe met paddestoelen (een acquired taste, volgens onze voorzitter), Brocolli met knoflook, Tsa Sjieuw varkensvlees, Peking Eend, Vis in zwarte bonen saus en Ko Lu Kei kip in zoetzure saus met vruchten. Altijd een fijn moment van de dag, die traditionele Nam Kee lunch waarbij de spanning is weggevallen.

 

Eenmaal teruggaan we meteen naar de  importeur van de eerste wijn die we moesten herkennen: een Duitse Spätburgunder. En tot ons genoegen zegt de vriendelijke dame die inschenkt: “Ja, deze is wel een beetje a-typisch!” Balsem voor de ziel, want we schreven Gamay op het wedstrijdformulier. In de kapel van Barbizon staan 250 wijnen om te proeven van 46 importeurs. We kunnen de wedstrijdwijnen terugproeven (ik laaf me nog eens aan de wijn uit Azerbaijan) en alles wat we interessant vinden. Zo hebben onze deelnemers oa Condrieu, Savennnieres, Jura, Cahors, Madiran en Moezel in het glas.

Ons goed presterende tweede team heeft (met één punt verschil) net geen podiumplaats kunnen bemachtigen, maar werd verdienstelijk vierde!

De winnaars (het team Klassiekers) hebben 92 van de 150 te bemachtigen punten gescoord. Erg goed, proficiat! Je kunt HIER KLIKKEN en dan ga je naar de uitslag. De jury memoreert dat er een team is die een wijn van begin tot eind helemaal goed heeft gedetermineerd, de Etna Rosso, door Toos/Jaap/Noël. De juryvoorzitter zegt ook dat een team dat volgend jaar nog eens La Tulipe invult bij de wijnen door hem persoonlijk zal worden uitgesloten van verdere deelname. Tja, Brabantse humor… deheddeofdeheddenie…