Een proefavond van Nello Pischedda is prettig voorspelbaar. Het klopt gewoon altijd, en we proeven altijd fantastische wijnen. Héél vaak Italië met piraten ertussen. Wat ik nou zo sympathiek vind van onze Sardijn… hij programmeert die proeverijen zó dat Italiaanse wijnen werkelijk de krachtmeting aanmoeten en niet per se anderen de loef afsteken. Dus drinken we fabelachtig mooie Italiaanse wijnen, maar staan in mijn schriftje toch de meeste *-sterren bij Franse wijnen, of beter gezegd: bij de Bourgognes. We hadden een spannende proefavond van hoog niveau.

Tiefenbrunner 2008 Grauvernatsch, Südtirol-Alto Adige

Mijn hand had ik ervoor in het vuur willen steken, zó sterk herkende ik de Côtes de Ventoux van Juliette Avril van de werkavond. Zo’n ongecompliceerde, vriendelijke wijn. Framboosjes in de neus. Elegant. En deze wijn had zelfs wat verfijning. Zo’n charmeur, die jou onmiddellijk voor zich inneemt. Maar nee, ik zat er compleet naast: het is een hele lekkere Grauvernatsch. Tikje gemeen van Nello om die in te zetten “om te kijken of Wil deze zou herkennen.” Wil liet zich van zijn nuchtere kant zien, vertrok geen spier van zijn gezicht en determineerde de wijn feilloos. Chapeau! Dit zijn de momenten van waarheid voor iemands reputatie. Wil gaf zijn Oostenrijk-expertise gewoon extra glans. Bleekrode kleur, zei Wil, amandel in de smaak, zuren die mooi na blijven hangen.

Gevrey Chambertin 1998 Henri Rebourseau

Complexe wijn, zei Kees. Met leer in de neus en lang nahangend. Ik vond dit een ongelofelijk fraai glas: drie **(*)-sterren, waarbij dat haakje aangeeft dat het vermoedelijk nóg perfecter kan. Duidelijke tuilé kleur. Mineralen. Zéér verfijnde pinot noir neus! Herfstbossen, kastanjechampignons en zelfs een truffeltoets. Fluwelige aandronk, ingekapselde kracht. Heeft zeker nog toekomst, staat in mijn aantekeningen, waar anderen vonden dat de wijn wel op mag. Geeft niet, ik hou nou eenmaal van belegen wijnen. Deze wijn is elegant én krachtig, heeft fijne zuren en een goede balans. En dat al in de eerste serie, waar gaat zo’n avond dan naar toe?

Jaros 2003, Ribera del Duero

Wijn van 100% tempranillo, en dat haalde ik er niet uit, maar Berry bijvoorbeeld weer wel, knap zeg. Een wáánzinnig mooie neus heeft deze Spaanse wijn: overweldigende hoeveelheden rood zomerfruit, karrenvrachten gewoon. En die neus geeft steeds meer impressies: kersen, leer, humus, stalimpressies. En dan schrik je bij de eerste slok: een bekvol wijn, tjonge wat straf en met prominente bitters. De kracht overheerst iets. Maar smaken verschillen, want zie: Toos noemt de wijn elegant en zwoel.

Château Moulinet 2006, Pomerol

Man, man, wat een keuzes moet een blogger maken. Deze wijn werd voorafgegaan door twee bloedmooie flessen: Vino Nobile de Montepulciano 2006 van Poliziano en Brunello di Montalcino 2004 van Banfi. Maar dan moet de lezer maar lekker mee komen proeven, ik kies nu voor beschrijven van Pomerol. Zo vaak drinken we dat niet. Wát een instinker. Sangiovese staat in mijn aantekeningen. Desnoods had ik durven zweren dat het een Chianti Classico was. Niet dus: Pomerol. Vuursteen in de neus, strenge wijn met bittertje. Te jong. Wel veel inhoud en een goede balans. Veel potentieel ook. Kees roemt de carameltonen en kracht van de wijn. 75% m,20% cs en 5% cf.

Casalfero 2003, Castello di Brolio

Toscaanse wijn van 70% sangiovese en 30% merlot. En wéér zat ik in gedachten volkomen fout (Pauillac), bij deze wijn met een fraaie complexe neus met mooie morellenkersen. Prachtige houttonen in de neus, ik zette spontaan het glas aan mijn mond, maar tik-op-de-vingers, eerst die andere twee wijnen uit de serie proeven, dit is nummer 3! Verfijnde smaak met veel chocolade, enorm veel kracht en volstrekt zonde om uit te spuwen, hetgeen we dan ook niet doen. Hans L. vond deze wijn ‘veel te ontdekken hebben’, met wat roest/mineralen in de neus. Beauty!

Hermitage ‘Les Miaux’ 2005, Ferraton Pere & Fils

Da’s een genoegen dat we niet vaak smaken: dé Hermitage proeven. 100% syrah in deze Rhonewijn. Rozen ruik ik in de wijn, naast drop, mineralen en caramel. Sappige wijn, rondeur, kracht, kersen. Hoog geconcentreerde wijn. Adam roemt het zwarte fruit en de stevige smaak. Een belevenis om Hermitage te proeven.

Barolo ‘Lazzarito Vigna La Delizia’ 2001, Fontanafredda

Een donkere wijn met chocolade en koffie in de neus en vrij hoog in alcohol, zei Jan. Ik ruik mineralen. Een krachtige neus, veel power ook in de smaak. Zeker nog 5 jaar wegleggen, lees ik in mijn aantekeningen. Deze wijn is bepaald geen allemansvriend en nu zo jong gedronken zeker niet, inderdaad, een kindermoord. De wijn was ’s middags al gedecanteerd. Eerlijk is eerlijk, na verloop van tijd ging de wijn mij meer bekoren.

Vosne Romanee 1998, Domaine Gros

Zonder schaamrood stel ik vast dat ik deze wijn véél lekkerder vond dan de Barolo. Veel proevers waren dat niet met mij eens, dus lezers: proef eens mee met ons. Deze Bourgogne heeft een woud aan herfstbosassociaties, enorme rijkdom en verfijning in een neus die toch ook veel stallucht brengt. En jawel: daar is ie weer, de truffel! Volstrekt levendige en viefe wijn. Drop en chocolade. Weer drie **(*)-sterren. Charmante en vrouwelijke wijn, waarbij ik (helaas, helaas) aan Margaux dacht. Voor mij was dit de ster van de avond, die we afsloten met een prachtige Niepoort 1997 Vintage port.