Rob van Ginneken zette de proevers steeds twee wijnen blind voor. Per serie mochten we één ‘wild guess’ of een beargumenteerde keuze maken voor een gebied waar de wijn vandaan kwam. En wat Rob voorspelde, gebeurde ook. In de vierde serie werd het gebied vastgesteld: Piëmonte. Maar daarvoor hadden we éérst foutief Nieuw Zeeland, Loire en Noord-Oost Italië als keuze gegeven. Piëmonte wordt in het noorden en oosten begrensd door de Alpen, in het zuiden door de Apennijnen. Meest bekend is het zuidoosten, waar we de Barolo’s, Barbaresco’s, Barbera’s en de (Moscato d’) Asti vinden. Die muskaat is de meest aangeplante druif, nebbiolo staat op slechts 6% van de wijngaarden geplant, maar is natuurlijk kwalitatief van eminent belang. Daarnaast proefden we de druivensoorten: dolcetto, chardonnay (appellatie Langhe), cortese (uit de appellatie Gavi) en arneis (appellatie Langhe). Het is een prachtig gebied (zie foto).

Verdicchio di Matelica 2008, Collestefano

De indrinker kreeg Tre Bicchieri in de Gambero Rosso. Deze witte wijn uit de Marken maakte indruk op mij. Licht citrus in de neus en heel levendig. Sappige aangename smaak met een héél fraai bittertje in de afdronk.

Langhe Chardonnay Trés 2007, Orlando Abrigo

Ik herkende de wijn niet als chardonnay, maar zette wel twee **-sterren in mijn notitieboekje. Klassieke neus met vanille en terroir. Stalluchtje, krijt en vooral véél mineraliteit. Wat langer in het glas opent de wijn zich als een pauwestaart. Prominente bitters in de smaak, lekker sappig glas.

Dolcetto di Dogliani ‘Valdibà’ 2006, San Fereolo

Geparfumeerde neus met kleine rubbertoon. Wát een concentratie, dit is een krachtpatsertje. Mon-cherie charmeur. Hap sap kersen, je verlangt naar een nieuwe slok. Lekkere wijn.

Barbera d’Alba 2005, Bruno Giacosa

Goed gemaakte wijn, boers met een neus vol vanille en stalimpressies. Hoge zuurgraad, souplesse en terroir.

Barolo Serralunga d’Alba 2004, Fontanafredda

Het jaar 2004 is één van de allerbeste in Barolo uit de laatste tien jaar. Deze Barolo kreeg 88 punten van Robert Parker, mag ik zeggen: een bescheiden score? Desalniettemin is dit een boeiend glas. De neus is bijzonder expressief. Ik ruik teer en eaux de vie. En ook onmiskenbaar de typische lucht van de wolhokken in een textielfabriek (de Pont). Salmiak. Warme smaak met goede balans.

Barbaresco 2004, Punset

Hartediefje van Rob, die spreekt over een hoge smaakintensiteit. 90 punten wijn Wine Spectator. Ceder en bosaardbei in de neus, zegt Paul. Ik vind de neus zwoel en rijk. Het rubbertoontje is een indicatie voor Italië. En oma’s ruikende rozen in de neus, is de indicatie voor Piëmonte. Dan nog duidelijk tannines in de mond, rijke wijn met veel inhoud en prachtige balans.

Barbaresco Vigna Montersino 2004, Orlando Abrigo

Wat kan Jan wijn mooi verwoorden! “Versmolten goud”, zei hij. “Alles wat er in moet zitten, zit er in”. Bouillon werd genoemd als indicatie voor de geur. Mijn aantekeningen zijn prozaïsch: rozen in de neus, explosie van fruit. Vuursteen ook, dennennaalden. Sappige en enorm rijke smaak, prima balans. Fijne wijn. RP 91 punten

Barolo Cannubi Boschis 2004, Virna

Wat een kindermoord, deze twee wijnen, die nog lang moeten liggen om écht op dronk te komen. WS 91 punten. Enorm complexe neus: rozen en rozemarijn, morellenkersen. Drop, cederhout en mint. Pittige smaak, nu al grandioos glas. Zeker drie ***-sterren.

Eén discussie hebben we deze avond niet gevoerd. Je kunt je de vraag stellen vanaf welk kwaliteits- en prijsniveau een gebied goed te determineren is. In deze proeverij waren ruwweg de eerste drie series wijnen tot Euro 10 en de overige drie series wijnen van Euro 20 tot Euro 40. De moderne technieken hebben geleid tot een heel acceptabel basisniveau. Of een chardonnay dan uit Pays d’Oc, Chili of Spanje komt, is gewoon weg lastig te proeven. Mijn stelling is dat de wijnen tot Euro 10 tamelijk eenvormig zijn en daardoor lastig te determineren. Reacties welkom!